Nieuw Zeeland

Verslag:

Hallo allemaal,

We hebben nog niet eerder zolang gewacht met een verslag te schrijven, het gaat dus weer een lange worden! Maar het is ook en van de laatste verslagen, aangezien we aan onze terugreis zijn begonnen naar huis. We hebben in de tussentijd 5 weken doorgebracht in het schitterende Nieuw-Zeeland en zijn nu opweg naar Dubai, onze laatste stop!

We zijn onze reis in Nieuw-Zeeland op het zuidereiland begonnen. Vanuit Brisbane zijn we op Christchurch gevlogen. Hier treffen we ons reisgezelschap voor de eerste 2,5 weken in Nieuw-Zeeland. Mandy, Jenny en Bassie, het Kiwi (Nieuw-Zeelandse) neefje van Jenny (En Mandy, ergens in de stamboom). Mandy en Jenny zijn twee vriendinnen uit Kerkrade. Jenny woont tijdelijk in Nieuw-Zeeland en Mandy is hier ook op reis. Het treffen en rondreizen was al gepland voordat we gingen.**

Aangekomen in Christchurch en verzameld op de luchthaven zijn we onze auto gaan ophalen. Hiermee hebben we 5 weken rondgetrokken. Bij het boeken van de auto hebben we er al rekening mee gehouden dat we met een groep van 5 zouden zijn, met dus ook 5 backpacks. Het mag natuurlijk ook niet te duur zijn, dus uiteindelijk is het een oudere huurauto geworden met genoeg plaats. Het was met z'n 5e geen luxe, maar ach, zullen we het maar knus noemen met z'n 5e in een niet al te grote auto?

Christchurch zelf is, of was, een van de grootste steden op het zuidereiland. Echter een aardbeving in 2011 heeft de stad flink toegetakeld. We waren hier wel van op de hoogte, maar hadden eigenlijk geen ravage verwacht zoals die nu was. 3 jaar na de aardbeving was het een spookstad geworden. Veel gebouwen waren niet meer toegankelijk en afgeschermd met hekken. Straten lagen open en winkels waren dicht. De aardbeving heeft deze stad geen goed gedaan, veel mensen trekken weg of zijn al vertrokken. Het is best bizar om te zien wat dit voor invloed kan hebben op een stad en dat in een land zoals Nieuw-Zeeland.

Dunedin heeft een grote universiteit en enkele vrienden van Bassie studeren hier. We hadden dus een plek om te slapen. Iedereen blij, totdat we de eerste stappen in het huis zette waar we zouden blijven slapen. Het is moeilijk te omschrijven, maar het was duidelijk dat dit een mannen huis was. Eenmaal binnen zagen we alle rommel; rook je dat er nooit gepoetst wordt en lag er bijv. nog een maaltijd in de pan op het fornuis van enkele weken oud. We dachten dus dat we in Azie al veel meegemaakt hadden, maar dit sloeg echt alles.

Uiteindelijk zijn we 's ochtends maar op tijd weer vertrokken om buiten de deur te ontbijten en Dunedin te verkennen. Helaas werkte het weer niet mee deze dag: regenachtig en winderig. Maar een strandwandeling met aardig wat wind en regen was toch wel leuk! We hebben enkele zeeleeuwen van dichtbij in het wild kunnen zien en we waren weer aardig uitgewaaid. Aangezien we een andere slaapplek zochten in Dunedin hebben we in een hostel ingechecked en's avonds nog een rondleiding gedaan door de Speights bier brouwerij.

Een van de hoogtepunten in alle reisboeken over Nieuw-Zeeland is Milford Sounds. Een Fjord met aanzienlijk veel watervallen en uitgesleten in de ijstijd. Dit is een van de weinige bezienswaardigheden die je eigenlijk in de regen wilt zien, omdat er dan nog veel meer watervallen ontstaan. Een beetje geluk hadden we wel, het was regenachtig en gelukkig ook droog toen we op de boot waren. Het was een indrukwekkend plaatje, maar het kon de hoge verwachtingen niet echt waarmaken. Maar het is zeker wel iets wat je gezien wilt hebben als je dan toch in de buurt bent.

In Queenstown, de stad waar de bungyjump is uitgevonden, hebben we een dagtocht gemaakt naar de top van Ben Lomond. Ondanks dat we met z'n 5e op pad waren hebben we deze met z'n 2tjes gedaan. Vroeg uit de veren omdat er zo'n acht uur voor uitgetrokken moest worden. Het was dit dubbel en dik waard! Op de heenweg kwamen we, buiten wat mountainbikes die naar onder gingen, vrijwel niemand tegen. Een uur voordat we de top zouden bereiken kwam een groepje van 3 al naar onder, de enige tegenliggers die we gezien hebben. Het laatste stuk was een pad in de rotsen en erg stijl. Er bleek geen eind aan te komen, ook kon je nooit echt zien waar het pad heen ging ondanks dat we de top al zagen. We ploeterde onze weg naar boven, maar eenmaal aangekomen maakte het uitzicht het allemaal goed. We hebben boven op de top, waar we ons echt alleen waande, rustig geluncht en zeker een uurtje gezeten, genieten! Juist op het moment dat we onze spullen in het pakken waren kwamen er nog 3 hikers. Op de terugweg hebben we er meer dan 50 gezien, het was dus stilte voor de storm en we zijn blij dat wij er even 'alleen' van hebben mogen genieten. Dat maakt zo'n plekken altijd wel iets specialer.

Vanuit Queenstown was het een relatief korte rit naar Wanaka. We zijn nog even gestopt bij de bungyjump brug om dit spektakel aan te zien. Kijken gaf al adrenaline genoeg om het zelf niet te hoeven doen, buiten dat was het ook wel erg prijzig.
Wanaka en Queenstown zijn beide dorpen in de Alpen van Nieuw-Zeeland en liggen aan een meer. Het geeft een beetje Oostenrijk gevoel, maar toch weer net niet. Het meer in Queenstown was 11 graden. Dus de mevrouw in de VVV dacht dat als we wilden zwemmen we beter naar Wanaka konden gaan, daar was het al zeker 2 graden warmer! Met andere woorden, beide meren zijn ijskoud, echte bergmeren.
Omdat we toch eigenlijk het meer op wilden informeerden we naar Kajakken. Dat was mogelijk, alleen niet de dag dat wij er waren. Er stond teveel wind. In het dropje zelf was het wel winderig, maar teveel? Het alternatief was Mountainbike, ook geen slechte keuze. Toen we aan de rand van het meer kwamen op onze fiets werd ons duidelijk dat Kajakken niet echt handig was geweest. Op een meer met kleine golfjes
van de wind moet je hard peddelen om tegen de wind in te willen gaan. Word je op dit meer de verkeerde kant op geblazen dan heb je echt een probleem.
Het 's ochtends hebben we ook nog, voor de tweede keer de reis, met Inge afgesproken. De eerste keer was in Siem Riep(Cambodja) waar ze toen vrijwilligers werk deed. Nu was ze neergestreken in Wanaka en had het enorm naar haar zin. Het is altijd leuk om op zo'n plekken in de wereld iemand te ontmoeten die we gewoon uit Kirchroa kennen.

Onderweg naar de volgende stop zijn we nog langs een Gletsjer (Fox Glacier) gereden. Dit is de enige gletsjer die op zeemiveau ligt/lag. De gletsjer is langzaam weg aan het smelten, maar wij hebben hem nog even kunnen bezoeken. Helaas konden we niet heel dichtbij komen, maar moesten we van een afstand toekijken. (..)
Kaikoura was dè plek voor walvisspotten, dus dit mochten we niet overslaan. Toen we de boottrip wilden boeken bleek het even niet mee te zitten omdat alles was volgeboekt. Heel toevallig belde iemand voor een annulering van 6 personen toen wij aan de balie stonden te balen. Opeens konden we toch gaan! Uiteindelijk hebben we twee keer een walvis gespot. Het was even zoeken, omdat ze maar 10 min. Boven water zijn en erna weer 45 min onder water. Ook is het jammer dat je maar een stukje van dit grote dier ziet, waardoor je je helemaal niet kunt voorstellen hoe groot het in werkelijkheid is.

Vanuit het zuidereiland hebben we de ferrie naar het noordereiland genomen. Met de ferrie kwamen we in de hoofdstad van Nieuw Zeeland aan, Wellington. Hier wilden we graag de nieuwe Hobbit film kijken. Alle vier, behalve Kim, verheugden zich op de film. Wellington was blijkbaar een speciale plek om deze film te kijken, omdat in deze bioscoop ook de premiere draait. Kim is lekker door de stad gaan slenteren, terwijl derest naar de film ging. 's Avonds zijn we allemaal, met nog wat vrienden van Bassie, gaan uiteten en hebben we nog wat drinkspelletjes in het hostel gedaan.

In Napier sliepen we op een wijngaard van de oom van Bassie. We voelde ons hier heel welkom en hebben ons vermaakt met de quadbike waarmee we door de wijngaarden konden crossen. Ook had deze oom een nieuwe gadget, zijn drone waar hij de wijngaard mee in de gaten kon houden, filmen en foto's kan maken. Overdag hebben we nog een wijnproeverij gedaan en 's avonds lekker geBBQt

De laatste bestemming met ons 5en was Rotorua, het thuisfront voor Bassie en ook tijdelijk voor Jenny. We hebben dus ook bij de ouders van Bassie thuis geslapen. Helaas werkte het weer niet mee en hebben we niet veel ondernomen, maat we wisten dat we hier nog samen met de ouders van Kim terug zouden komen met hopelijk mooi weer.

Nadat we tijdelijk afscheid hadden genomen van Jenny, Mandy en Bassie zijn wij doorgereden naar Pukekohe, het dorp waar Michel 4 jaar geleden tijdelijk heeft gewoond. Het was een leuke ervaring, Michel heeft Kim namelijk laten zien in welk huis hij woonde (we zijn zelfs nog binnen geweest) en werkte. Bij zijn oude stageplek zijn we ook nog even binnengelopen om een praatje te maken en we hebben nog afgesproken met 2 oude vrienden. Een gezellig weerzien!

De laatste twee weken waren ondertussen aangebroken en we hebben de ouders van Kim opgehaald bij Auckland Airport. Dezelfde avond hebben we ook nog doorgebracht in Auckland. We zijn naar een mooi uitzichtpunt geweest en hebben wat gegeten aan de haven. Erna stond onze roadtrip weer op de planning.

Eerste bestemming was Paihia, vanuit waar we de eerste dag naar het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland zijn gereden. Onderweg hebben we 90 mile beach bezocht (autoweg op het strand) waar we nogal wat Indiërs hebben uitgelachen omdat ze vasthingen in het zand. Als je geen 4weel drive hebt is het verstandig om hier niet zelf met de auto te rijden! De trip naar Cape Reinga(noordelijkste puntje) was erg lang, maar uiteindelijk was het het uitzicht waard; wat een prachtige natuur!

Kerstmis hebben we doorgebracht in Whangamata. Het voelde absoluut niet als kerstmis, maar dat voelt het nooit als je niet thuis bent en vooral niet als je in de warme zon zit. Heulige avond zijn we naar een soort buitenmis gegaan. Op dit grasveld kwamen veel mensen(met veel kinderen) bij elkaar om kerstliedjes te zingen en om naar een koor te luisteren. Op het einde kwam de kerstman lollies uitdelen en mochten we allemaal een kaarsje branden. Een aparte ervaring, maar opzich vonden wij het wel wat losser dan onze kerstmis in Nederland. Eerste kerstdag zijn we naar hotwater beach gereden, dit is een bijzindere plek. Onder het strand zit nog lava, dus als het eb is kun je een gat graven waar super warm water in komt. Het strand was vol met Aziaten die dit wel eens uit wilde proberen, dus we hoefden zelf niet te graven. Toen we door de kuilen in het zand liepen hadden we bijna onze voeten verbrand en moesten we snel de zee in rennen. Nooit gedacht dat dit water zó warm kon zijn!

Tweede kerstdag bestaat in de 'Engelse' wereld eigelijk niet. Dat heet hier Boxing day. Het is wel een nationale feestdag, dus dat maakt geen verschil, maar het niet echt kerstmis meer. Ondanks dat waren we uitgenodigd bij de familie van Bassie en Jenny.
Zodoende voelde het toch nog als kerstmis, samen wat eten en drinken. De dag erna is Michel gaan WhiteWater Raften met Mandy. Gelukkig maar dat zei er ook was, of hij hadd het alleen kunnen gaan doen, Kim paste hiervoor namelijk. We zijn dus met een rubberbootje over een rivier door een kloof geraft. De hoogste waterval was 7 meter hoog en er was een kans dat de boot zou omslaan. Gelukkig was dit bij ons niet het geval, maar kopje onder gingen we! Zeker omdat we ook nog vooraan in het bootje zatten. De overige watervallen en stromingen waren wel echt gaaf, maar om nu te zeggen dan we doodsangsten hebben doorstaan of dat trommelvliezen gescheurd zijn van het schreeuwen is overdreven. Het was wel zeker de moeite waard en zeker een aanrader voor iedereen die in de buurt komt van Rotorua.

In de middag hebben we nog een geiser park bezocht. Het gebied hier in Rotorua is een van de meest vulkanisch actieve gebieden in de wereld. Stoom uit de riolering of uit bosjes is eigenlijk vrij normaal. De geur die ermee gepaard gaat, rotte eieren geur, is ook overal wel aanwezig. Het fenomeen Mud Pool (Modder poel) is wel echt gaaf, het is op bepaalde plekken zo warm geworden dat de aarde vloeibaar is en bubbelt. Hierin vallen zou een snelle dood betekenen! Dit typeert de omgeving van Rotorua wel. Op de weg naar Taupo hebben we nog een park bezocht, Wai-O-Tapai*. De kleuren door de verschillende chemicaliën ontstaan maken samen een waanzinnig plaatje om te zien. Iets wat alleen in de omgeving van Rotorua te zien is.

Op weg naar Taupo hebben we Mandy ook meegenomen, omdat zij ook de hike die we hier gingen doen graag wilden lopen. De dag van aankomst hebben we nog lekker aan het meer van Taupo gelegen en de dag erna hebben we de 8-uur durende hike gedaan. Michel heeft deze hike 4 jaar geleden al eens gedaan, en vond het waard om ons ook te laten zien. Deze hike ging door vulkanisch land, de laatste vulkaan is zelfs nog actief geweest in 2012, wat best een eng idee is. Tussendoor had je prachtige uitichten over kratermeren, afgekoelde lava stromen en voor de kenners, Mount Doom uit LOTR. (waarr het oog van Sauromon op staat) Omdat de hike over deze hoge berg gaat kan heet weer hier snel omslaan en is een goede voorbereiding kwa spullen nodig. Michel en Kim hadden enkele lagen meegenomen, maar Mandy daarentegen dacht dat haar MickeyMouse trui genoeg zou zijn... totdat we boven waren! Gelukkig hadden wij nog een reserve trui bij ons die ze kon lenen. Nu was dat het enige wat ze niet bij zich had, maar we hebben ook een paar koppels met trendy schoudertassen, zomerse kleren en ballerina's gezien. 3x raden, Aziaten! Enkele hebben volgens mij na een uur de verstandige keuze gemaakt om toch maar om te draaien en niet aan de klim te beginnen, we hebben ze in ieder geval niet meer gezien. De terugrit naar Taupo vanaf het eindpunt was vermoeiend. Na 8u wandelen had iedereen het wel een beetje gehad. Gelukkig was daar lake Taupo nog, waar de weg grotendeels langs ging. Na een verfrissende duik was Michel weer fit genoeg om het laatste stuk te rijden. De Tongariro crossing is een van de hoogtepunten en zeker de beste 1 daagse hike op het Noordereiland!

In Gisborne dachten we dat we in een B&B sliepen, maar eenmaal aangekomen sliepen we gewoon echt bij mensen thuis. Blijkbaar leveren deze mensen hun eigen slaapkamer in als er gasten zijn, en hebben ze nog een extra slaapkamer. We vonden het een beetje raar om zomaar bij onbekende mensen thuis te zijn en dat bleek ook wel weer.. De eerste nacht lagen de ouders van Kim in bed toen Kim's vader opeens twee handen op zijn rug voelde.. Erna zag hij iemand met een kussen de kamer uitlopen terwijl het een raar 'brrrrm' geluid maakte. Tussendoor is blijkbaar nog 2x iemand aan de deur van deze slaapkamer geweest. De volgende ochtend lagen de kleren van de gastheer in Kim's ouders slaapkamer en was een kussen weg. De man had zich blijkbaar vergist en wist in zijn slaap blijkbaar niet meer dat er gasten in zijn bed lagen en dat hij in de caravan of een ander kamertje moest slapen. Naja, weer een avontuur verder. Tijdens nieuwjaar zijn we gaan uiteten en niet laat gaan slapen. In Gisborne komt namelijk de eerste zonsopgang van het jaar op, en daar wilde we naar gaan kijken. Jammer genoeg was het een beetje bewolkt, maar we waren om half 6 's ochtends aan het strand en was toch een bijzondere ervaring. Vooral als je realiseerd dat het thuis in Nederland dan pas net donker is geworden en de nieuwjaarsavond nog moet beginnen.

De zowat laatste plek in NZ was Whakatame. Vanuit hier hebben we een dolfijnentour gedaan. De bedoeling was om de wilde dolfijnen met de boot op te gaan zokeen en erna ermee te zwemmen. De heenreis op zee was niet zo'n pretje, de golven waren hoog en de helft van de mensen op de boot waren zeeziek, echt zeeziek. Ze hingen over de rand en moesten spugen. Uiteindelijk hebben we de dolfijnen gevonden, het waren er wel 50 en ze bleven maar rond de boot zwemmen. Helaas konden wij niet het water in omdat er babydolfijnen bij waren en dan zegt de wet dat het niet mag. Toch was het een super ervaring, we hebben een tijdje voorop de boot gezeten war de dolfijnen met de boot mee zwemmen. Ze zijn dan letterlijk minder dan een meter van je vandaan. Het was schitterend om deze dieren in het wild te zien, het lijkt alsof ze altijd vrolijk zijn en proberen er (ook al zijn ze wild) een show voor de mensen van te maken. Het zwemmen met wilde dolfijnen staat dus wel nog op onze bucketlist!


We zitten op moment van schrijven 17 uur in het vliegtuig richting Dubai en hebben ons Nieuw-Zeeland avontuur al afgesloten. In totaal hebben we bijna 7000km gereden door schitterende natuur en landschappen. Het is naar ons gevoel een stuk minder avontuurlijk geweest dan Azie, vooral omdat hier alles gewoon goed geregeld is en je weet waar je aan toe bent. Maar dit maakt het reizen alleen anders, zeker niet minder leuk! Het is natuurlijk ook een groot verschil geweest dat we maar enkele dagen in Nieuw-Zeeland echt alleen gereisd hebben. In een groep reizen heeft altijd zijn voor en nadelen.

Op naar Dubai, onze echte laatste stop van dit grote avontuur!

De route:
Christchurch-Dunedin-Milfordsounds-Queenstown-Wanaka-Fox Glacier-Greymouth-Kaikoura-Wellington-Napier-Rotorua-PukeKohe-Auckland-Bay of Islands-Whagamata-Rotorua-Taupo-Gisborn-Whakatane-Thames-Auckland